külbe-i ehzân şeved rûzî gulistân gam mehor

hafız-ı şirazi

huzunler kulübesi bir gün çiçek bahçesi olur, gam yeme!

külbe-i i ehzân ya da ahzan, hazret-i yakub'un oğlu yusuf'u kaybettikten sonra kapandığı kulübenin adıdır. insanlardan uzak, tenha bir yerde yaptırdığı bu kulübeye gider sabahtan akşama kadar ağlayıp feryat edermiş ki sonunda ağlamaktan gözleri kör olmuş.

edebiyatta bu kıssadan ötürü hz yakup hüznü, kederi; hz yusuf'sa güzelliği, ferahlığı, mutluluğu temsil eder. kıssada hz yakup oğluna kavuşur ve gözleri de açılır ve kederden kurtulur. şair bu hikayeye telmih yapmış.

hatta bunu anlatmisken baki'nin bir beytini de yazayım:

yusuf gibi izzetde sen, yakup-ves mihnette ben
dil sakin-i beytu'l-hazen tenhalara saldin beni

sen yusuf gibi genc, güzel ve yucesin, bense yakup gibi sıkıntılar içindeyim, yaşlıyım, caresizim. gönlüm hüzünler kulübesi oldu, tenhalara saldin, kimsesiz biraktin beni.