serinin daha önceki kitapları gibi, romanın büyük kısmının bir yere varmıyormuş ve birbiriyle alakasızmış gibi duran bilgilerin toplanmasıyla geçtiği, sonlarına doğru yapılan atakla olayın çözüldüğü bir kitap olmuş.

diğer kitaplarla bir benzerlik de vahşet; ne olurdu sanki ölenler tanınabilir halde veya mide bulandırmayacak şekilde bulunsa, eceliyle ölen (!) birinin bile betimlenmesi korkutucu :/

diğer kitaplarda olayın bir yerine hizmet eden giriş kısmı, bu kitapta başka amaçla kullanılmış, güzel de olmuş.

jack hardwick ile dave gurney'in iletişimi ve ortaklığı daha iyiydi bu kitapta ama hardwick'in gurney'e sherlock diye hitap etmesi beni rahatsız etti.(*:sherlock'u ayrı severim :))

dave gurney'e zaten biraz gıcık oldum bu kitapta. nedir madeleine'in ondan çektiği, kadın yıllarca kocası emekli olsun da birlikte gezelim, huzur içinde yaşayalım diye beklemişken, hiiç oralı değil bizimki. bir de rebecca çıktı başımıza, bile bile hafif flörtöz tavırlar filan. neyse kendisi de kocalıkta dedektiflikteki kadar iyi olmadığını kabul etti ve hiç değilse gerektiğinde es geçmedi karısını.

neyse daha çok spoiler vermeyeyim ama, olayın çözümü, sırrını öğrendiğimizde "peh bu muymuş" dediğimiz illüzyonları anımsattı biraz bana.