arada bir böyle zamanlarda özeleştiriye ihtiyaç vardır.
bir insana kalbinizi ne kadar açmaya cesaretiniz var?
yalnız kalmamaya ne kadar cesaretiniz var?
sizi gerçekten dinleyecek olan insanı aramaya ne kadar cesaretiniz var?

ne yazık ki insan yalnız bir varlıktır ve sizi gerçekten dinleyen, sizi gerçekten seveni bulsanız bile, o yalnızlık duygusu, yine de içinizde olacaktır. tıpkı aşk gibi güçlü hormon salgılamayı sağlayan durumların yok olmaya başlaması ve vücudunuzdaki dengenin tekrardan vuku bulması gibi. yalnızlık böyle bir şey. ortalık toz duman olduğunda görmezsiniz ama durulmaya başladığı zaman yine çöküverir içinize. böyle zamanlarda, demagojik ruh halinden çıkıp sosyalleşmeye çabalamanızı tavsiye veriyorum.

aynı zamanda unutmayın ki, en yakın dostunuz, yine sizsiniz. siz, evet siz, kendinizi sevmelisiniz. kendinizle yalnız kaldığınızda, başkasına ihtiyaç duymayacak kadar kendinizi seviniz. böylelikle diğer insanlar bir ihtiyaç değil, bir lütuf olacaktır. varlıkları çoğaltacak ama yoklukları sizi eksiltmeyecektir.

önce kendinizi sevmeyi öğrenmelisiniz. kendisini seven insan yalnız değildir.