başınıza aynı zamanda bela da olabilecek aile bireyidir, hatta başınıza bela olması en muhtemel olanıdır. hele iki kardeşseniz, elinizdeki abi tek kardeş materyaliyse.

çok iyi abiler de tanıdım, bizzat bnm değil, arkadaşlarımın, akrabalarımın. ama benimkisi onlardan değil.
size öyle çok dramatik bir hikaye anlatmayacağım. sadece kelimenin yanındaki kalp kırık da olabiliyor bazen. çok şükür ki aysun altay gibi bir talihsizlik yaşamadım abimle. ama başka talihsizlikler yaşayabilirdim, mesela 2010'da o çok sinirlenip boğazımı sıktığında annem olmasaydı farkında bile varmadan öldürebilirdi abim beni. biliyorum, beni öldürmek gibi bir iradesi-niyeti yok, ama içinde bana karşı engelleyemediği bir nefret var.

en büyüğümüz ölmüş bizim iki buçuk yaşındayken, annem ondan sonra büyük ihtimalle ciddi bir sinirsel rahatsızlık geçirmiş. 24-25 yaşlarında güzeller güzeli oğlunu kaybeden bir kadın, çok normal. zaten babam hariç hepimiz fevri ve ateşli bireyleriz. muhtemelen annemin hamilelikte yaşadığı travmalar -kendi annesiyle olanlar, babamın ailesiyle olanlar, gelişen farklı olayların sonuçları- bizim de kaotik çocuklar olmamıza sebep oldu. annem der ki 'sen kucağımda hastaneden çıktığımda abin anneannenle dışarıda bekliyordu. seni benim kucağımda görünce bakamadı, başını önüne eğdi.' aynı şekilde anneannemin beyanlarına göre annem benim doğumum sebebiyle hastanedeyken her gün burnu kanarmış. 4 yaşında çocuk, kontrol edemiyor.

devamı daha acıklı. bir kız çocuğu. kilolu olduğu için etrafından dışlanmış. işin kötüsü 91'de doğmak gibi bir talihsizliği de var. çünkü doksanlarda kilolu olmak yedi büyük günahtan bile daha günahtır. sokağa çıktığınızda bazı çocuklar küçümser, bazısı alay eder. zaten içinizde nereden geldiğini anlamadığınız bir sevilmemişlik vardır. ama sonradan anlarsınız ki abiniz de sevmiyordur sizi. bir şekilde sürekli şikayet,zaten bir şeylerin intikamını alma peşindedir. etrafınızdan da sürekli bir eleştiri gorursunuz, yasiniz, çocukluğunuz hesaba katılmadan bir yargılanma mevcuttur. ebeveynleriniz sizi sever ama ortada müdahale edilecek çok ciddi bir mevzu görmez. belki cocukken o kadar bir sorun yoktu aramızda, ben mi hatirlamiyrm bilemem. ama ergenlik yillariyla birlikte sürekli uzaklasirsiniz ve arada görünen tek şey artık öfkedir.

ortaokul-lise ve hatta üniversite yılları kendini ona sevdirmeye çalışmakla geçer. tamam geçen gün lüzumsuz yere size bağırmıştır ama siz de o kadar konuşmasaydınızdır canım. lüzumsuzca yalakalanırsınız, iki defa arka arkaya gülümseyince bile mutlu olursunuz. sürekli düzelecek diye umuyorsunuzdur ama o her şeyinizden bir parça da olsa nefret ediyordur. aynı odada uzun süre kalmamaya çalışırsınız. o yanınızdayken çok konuşmamaya çalışırsınız. kendinizi ispat etmek için sürdürdüğünüz bir güç mücadelesiyle aslında destek aradığınız bir sevgi mücadelesi arasında bocalarsınız. bana neden öfkelisin diye soramadikca onunla denk olmaya calisirsiniz ki sizi kendisine layık gorsun.ve nihayet yorulursunuz, kendinizi sevdirmeye calismaktan, kendinizde suc aramaktan, yalnız kalmaktan. bugun olsa belki psikolojik istismar diyebilirdim, simdi cok da net hatirlamiyrm. ya da hatırlamak istemiyrm, ne bileyim.

daha yazacak çok şeyim var aslında ama kendim de sevmiyorum uzun yorumları. abimin biraz da otorite eksikliğinden kaynaklanan bir nefreti vardı bana. geçen yıl, 24 yaşımda çaba göstermeyi bıraktım. ama üzerimde hala etkilerini hissediyrm. ilk çalıştığım yerde birlikte çalıştığım beyler vardı, bir şey söylediğim zaman ciddiye almaları beni çok şaşırmıştı. bir süre sonra sürekli küçümsenme ve alay edilme alışkanlığımı abime borçlu olduğumu farkettim.hiç erkek arkadaşım olmadı ve bu yıla kadar eksikliğini de hissetmedim. ama hiç bir zaman ileriye dönük hayal de kurmadım. yüksek sesle soramadığım bir soru vardı hep aklımda: abisinin sevmediği bir kız çocuğunu kim sevebilir?
şimdi böyle bir soru yok aklımda. kendimin daha çok farkındayım. ama bir enkazı toparlamak zaman alıyor. evet bunun tek sorumlusu abim değil. ama bana destek olmadığı için de çok kırgınım ona.