99'da bizi bitiren doğa olayı. allah kimseye yaşatmasın. korkunç bir şeydir. korkunç olmasının en büyük sebebi bence, insanın doğadan korunmak için kullandığı en önemli araç olan konutlarımızı, başımızın üzerindeki çatıyı hedef almasıdır. insanın güvende hissettiği, "evim güzel evim" dediği yeri.

99 gölcük depreminde gölcük'teydim. işin kötüsü uyanıktım. tuvalete gitmek için kalkmış, gidip ışığı açmıştım. 2 saniye sonra ışık kendi kendine kapanmıştı. düğmesiyle oynadım düzelmemişti. ne olduysa o an oldu. işin garibi depremden önce elektriğin gitmesi.

nasıl çıktım banyodan, nasıl iç güdüyle en yakın kirişin altına girip çığlıklar attım tam hatırlamıyorum. insan acayip bir varlık. hayatımda depremin adını duymamışım ama kiriş altına kaçıyorum. devrilen binanın pencere önünden geçen gölgesi hala gözümin önünde.

babam o karanlıkta annemle beni 5. kattan aşağı indirdi, bir de komşularla yukarı çıkıp el feneri çaydanlık tüp falan aldı. insan garip işte, millet can derdinde, babam gibi tecrübeli bir kaç komşu çay peşinde. hepsi 7.4 olmasa da, o kadar çon deprem gördüm ki artık ben de aynıyım.

unutulmazlarım ise ışık kirliliğinden kurtulmuş, hayatımda gördüğüm en güzel gökyüzü ve meşhur ateş topumuz. depremden 10 çektiysem belki o gökyüzü çektiğimin 8'ini alıp götürmüştür benden.

sonra gelsin 2 ay komşuda, 1 yıl çadırda, 1 yıl barakada kalmalar, gelsin sürekli okul değiştirmeler.

bunlar, hayatında bmw'den aşağısına bakış atmamış, 6 liradan ucuz çay içmemiş zengin çocukları için belki hayatları boyunca unutamayacakları travma demek. benim için çocuklukta yaşanmış bir anı. şu anki sosyal yaşamıma farkında olmadığım yüzlerce etkisi olan bir olay belki de.

ama nasıl oldu bilmem, bütün anne ve baba tarafı gölcükte oturmamıza rağmen kimse ölmedi. ailemden birini kaybetseydim, ya da yaşım büyük olup bir arkadaşımı kaybetseydim nolurdu bilmiyorum . belki zorluklar yaşadık ama bazılarının hayatı karardı, ana babasını kaybeden, bebeğini kaybeden, sakat kalan oldu. hepsine sabırlar diliyorum.