ölüm döşeğindeki toprak ağasının günah çıkarması demek isterdim ama artemio cruz yaptıklarından pişman değil. vicdanı epey az sızlıyor. yaptıklarını öyle olması gerektiği için diyerek açıklıyor. gençliğinde meksika köylüleri için savaşan, direnen biri. o günlere eski sevgilisi aracılığıyla dönüyor. bir noktada büyük bir kırılma yaşıyor. aslına bakıldığında büyük bir olay atlatmıyor ama eskisi gibi de devam edemiyor. yaptığı işler, hayatına giren kadınlar arasında salınıyor artemio. hastalığın onu getirdiği hale hınç duyuyor. eskisinden beter işler yapmak istediği anlaşılıyor.

fuentes bilinç akışını en iyi uygulayan yazarlardan biri. en azından benim okuduklarım arasında. ölüm döşeğindeki bir adamın sayıklaması gerçek mi yoksa bir şeyleri birbirine mi karıştırıyor bilinmiyor. o arada kalmışlığı anlatımda görmek çok başarılı ve heyecan vericiydi benim için. geri dönüşler konu ilerledikçe daha da sıklaşıyor. kafa karıştırıcı olmuyor ama. zaten bazı bölümler şiir gibi. fuentes hayranlığımı körükleyen bir kitap oldu.