1. bazen sokakta, kıyıda köşede tek başına ağlayan bir yabancı görüyorum. her seferinde içimden gidip teselli etmek, yardımcı olmak geçiyor. sonra kendi sayılı ağlamalarım geliyor aklıma. birisi gelse bana teselliye sıktır git derim başından. fakat ben böyleyim. paylaşmayı sevmem. acaba ne yapmalı ki başkalarına? yardımcı olmaya çalışılmalı mı?
    zgrkk
  2. babannemi kaybettiğim gün bindiğim taksinin şoförü, hastanedeki asansördeki kadın...
    sanırım edilmeli.
  3. ağlayana dokunulur mu? birakin ağlasin, tesellisi olsa zaten ağlamaz.
  4. kesinlikle edilmez. teselli zaten işe yarayan bir şey değildir. çok üzüldüysen derdini sorarsın, eğer elinde bir şey geliyorsa yardımcı olursun.
  5. öyle birine denk gelmedim. ama gelsem en azından temkinli bir şekilde yaklaşabilirim.
  6. hiç düşünmeden acaba ters teper mi belki yalnız kalmak istiyordur diye düşüncek zamanı bile beklemeden direk teselli etmeye calıştığım durumdur. konuşmak istemese de onun üzüntüsünü paylaşacağımı bilmesini isterim. sorumluluk hissederim kendimde.
  7. yalnız bırakılması gereken insandır ağlayan insan. şahsen ağlarken "bacım ne oldu neyin var" diyen olursa hırlarım.
  8. yakınlarında durulur, çaktırmadan ürkütmeden. bir şey rica edecekse eder zaten. gizli bir koruma iç güdüsü sonuçta bir kere onu gördüğünde biraz daha iyi olup olmadığını merak edersin, şahsen beş on dk etrafta dolanır durum çok kötü değilse giderim. kötüyse ne yapılır hiç bilmiyorum.
  9. bence edilmemeli.bırakın ağlasın.ağlasın ki rahatlasın acısını yaşasın.eğer insan acısını o an da yaşayamazsa daha sonraları agresif oluyor.sinirli oluyor.bırakın yalnız kalsın.yalnızlığın da güzel yanlarından biri ağlayıp rahatlamak değil midir zaten ?