geçen gençlik günlerine yanmıyan
yok gibidir, bense bakar geçerim.
yoku vara, varı hiçe gömerek
her solukta bir gam yakar geçerim.

durulmadı gitti belirsiz başım,
kardaşımdan başka herkes kardaşım.
kader, zaman, kader, hicrân yoldaşım,
dertli ırmak oldum, akar geçerim.

devrin siyâseti pek saçma sapan,
pişirdiği pazarlıklar çok yavan,
matbu’atın ocağında kaynayan
kazanlara bir kulp takar geçerim.

araştırdım hakiykat notlarında,
yok bir ma’na dehrin vur tutlarında,
şi’rimdeki duygu bulutlarında
bir şimşeğim, hicrân çakar geçerim.

göz kapamam hiç bir tûr’un nûruna,
perde açtım isrâfil’in sûruna,
kalbimdeki yanan aşkın uğruna
cehennemi yakar yıkar geçerim.

anladın mı beni yakan o piri?
neyle meyle bak ne yaptı fakîri
ebedleri kucaklıyan esiri
ma’na gibi deler, çıkar geçerim.

bulamazsın cevherimi bir kânda,
gömülüyüm bir mukaddes nihânda,
gönlümdeki ışığımla bir anda
yüz bin leylâ sever bıkar geçerim.

neyzen gibi serserinin fakîyr’in
mihrâbıyım içindeki zamîrin,
men-rabbüke diyen münkir, nekir’in
defterini dürer, tıkar geçerim.

(tıp fakültesi hastahanesi - 1919)