ölü arzunun vârisidir huzur,
ya bolluk öldürdü karabatağı
mutlu bir saatte, veya uyku veya ölüm
boğdu onu hülyalı suların derininde,
o ateşin külleridir huzur,
o kralın vârisidir, o gezinin hanıdır.

en sonudur ve en iyisidir ve amaçtır bu: öldük
öyle sıkışık ki kıskanırsın bizleri
ve batmakta hor görüden korkan gözkapakları.
en şiriniydi ölüm günü selâmları.
bırak kükresin borazanlar biri öldüğünde
ve havai fişekler uçsun, bulmuştur insan talihini.

gene de bu şekilde uzun ve acıklı
açlıkta, bir parmak bile kaldıramazsın
koparmak için ham meyveyi ve karanlıktan önce
emekleyerek yetirmeye: hayat kırdı on kamçıyı
sırtımda, kırdı inancımı, çaldı umudumu,
cesaret anlaşmasını bozmadan önce