kasveti tek getiren gri gök değildir önce.
yazmak için yaşamak gerekir kelimeleri perdesiz.
içimizde muhtemelen anlık mutluluklar güneşi çıkınca yeraltı denizlerimiz kaynıyor ve yükselip zihnimize çarpan her şey yoğun yağmurlarla döngüyü teşkil ediyor.
dış yağmurlarda belki ıslanmayı severiz ve bu sebeple şemsiyesizlik acı vermez.
ama iç yağmurlar acı vericidir ve bence daha gerçektir!
sığınacak bir çatı altı yoktur geçip yenisi başlayıncaya dek ıslanmak zorundayızdır...