1-2-3 fark etmedi benim için serinin tüm filmleri aynı tonda aslında. john wick özgürlük hayaliyle, intikam güdüsüyle ya da aşkı için bir şekilde sahaya giriyor. sonrasında yüzlerce profesyonel katili kişi öldürüyor. kendi efsanesini yeniden yaratıyor her seferinde. filmi izlerken seyirci aksiyona öyle bir doyuyor ki 2-3 yıl vurdulu kırdılı film izelemeden yaşanabilir.

benim setrettiğim sinema salonunda bir grup adam her nedense sürekli kahkahalar eşiliğinde seyrettiler filmi. filmi yarıda bırakıp bu adamların ruh hallerinin psikolojik durumlarının analizini yapmayı çok istedim ama bu tip şeyleri konuştuğum arkadaşım yanımda değildi. insan seri cinayetler işlenirken neden kahkahasına engel olamaz mesela bunu düşünmek gerekiyor. benim tespitim şu; bu tiplerde ilkellik(ataerkillik) ve aşağılık kompleksi var, adamın güçlü karakteri ve yeteneklerini normal bir seyir ile göremiyor. o sahneler adamın acizliğini kendisine hissettiriyor bastırmak için sürekli kahkaha atıyor sanki ortada komik bir şey varmış gibi davranıyor. yani aslında john wick sahneden çıkıp bu adamı bi güzel pataklasa mesela bu durumda pataklanmış olmayacak bu komik bir şey olacak çünkü baksana adam neler yapıyor. lan olm john wick de dövüversin seni ya ne olacak yani otur ağla sonra da sopa yedim diye nedir bu gurur yani. adam john wick ya karakter yani.

ikinci film için de demiştim bence bunları sinemada seyretmeye gerek yok. ha ama aktivite olsun derseniz olabilir tabi.