hayattan kaçıp, başka birinin gözlerine sığınmak isteyenlerin şarkısıdır bu şarkı.
insan genelde kaybettiği zaman biliyor bazı şeylerin değerini, bu şarkıyı dinlememe sebep olan kişi gibi. ve verilen sahte tesellilerdeki gibi unutulmuyor, için yanınca isi yapışıp kalıyor ruhuna. ölene kadar hatta ölünce bile üzerinde taşıyorsun o yükü silinip gitmiyor. senelerce önce sahteliğine inandığım bu sözlüklerden birinde tanıdım onu. o da benim gibi sığmıyordu bu dünyaya kaçası vardı maviliklere. mavisi ben olmak istedim, o da benim mavimdi zaten her şeyden arınıp birbirimize mavi kıldık dünyayı bir süreliğine. güzel olan her şey kısa sürer ya hani bizim hikayemiz de kısa sürdü. ama diğer hikayelere nazaran bizim hikayemiz mutlu bitmedi. hikaye her ne kadar onun için bitmiş olsa da benim sol yanımın bir yanında arada bir uyanır durur. ne zaman onu hissetsem gider bu şarkıyı dinlerim. biliyorum arada o da dinliyordur bizim şarkımızdı bu. bitmiş hikayeler için çare yok bilincindeyim, yeni bir son yazamayacağımı da biliyorum. benim derdim hikaye ile ilgili değil aslında sadece öznesini çok özlüyorum.