-
körler ülkesinde görmenin hastalık sayıldığını idrak ettiği an büyür insan. ya da cahit sıtkı'nın şu şiirinden medet umduğunda:
"affan dede'ye para saydım,
sattı bana çocukluğumu.
artık ne yaşım var ne de adım;
bilmiyorum kim olduğumu" -
büyümek mi istiyorsun? çevrendekilerin algılarını değiştir,herkes büyüdüğünü düşünsün ama sen hep çocuk kal. -
6 yaşımdayken falandı sanırım evin havalandırmasından tuvalete baykuş yavruları düşmüştü.iki tane dünya tatlısı yavru. biri klozetin içine denk gelmiş boğularak can vermiş zavallı. diğeri ise yalnızca ayağındaki incinmeyle kurtulmuş. gece biz uyurken gerçekleşen bu hadise epey korkutmuştu beni. zaten o sıralar karanlıktan ve görmediğim hemen herşeyden ince bir korku duymaktayım. tuvaletten gelen "şıpada şıpada" sesleri vs oldukça korkutmuştu beni gece vakti.
her neyse mesele bu değil. ölmemiş olan baykuş yavrusuna uzunca bir süre annelik eğledik ailecek. sanırım annem ve babamla geçirdiğim en güzel zamanlardı bunlar. baykuş daha sonradan palazlandı ve uçup gitti balkondaki asmaya kurduğumuz güzel yuvasından...
e tabi bende bi üzgünlük hali. günlerce bekledim belki tekrar gelir diye. sonra babam bi fikir buldu ve her akşam o balkondaki asmaya bir parça tavuk eti asmaya başladık. babam geleceği iddia ediyordu. hiç görmedim bi daha baykuşu. ama her sabah uyandığımda et kaybolmuş oluyordu. babam da baykuşumuzun gece gelip onu yediğini söyledi. epey kafa yormuştum o zamanlar neden bana kendini göstermiyor diye. ama yine de her akşam tavuk asmaya devam ettim. sonra bu tavuk asmalar seyreldi ve ben farkında olmadan bitti.
gel zaman git ben 22 yaşına geldim. uykusun dergisini takip edenler bilir orda bir alpay erdem vardır. köşesinde bazen eve giren kuş hikayelerine yer verir. bi gün "yollasanıza hikayeler" dedi ben de bunu yolladım.o gece bir parça tavuk astım balkona ve dedim ki büyümüşüm ben. çocukluğuma dair tamamen iyilikle düşünerek, amaçsızca ama sevinerek yaptığım şeyleri kaybetmişim. ne yazık ki büyümüşüm ben... -
bayram harçlığı vermedikleri bayram bunu net olarak anladım. -
okul çıkışı pederin dükkana gidilir ve cadde üstünde oyuncaklarla oynayan benden yaşça küçük çocuklar görülür. ne güzelmiş oyuncakları diye düşünürken onların bana ait oldukları fark edilir. anlık bir şaşkınlık ve sinirle çocuklara oyuncakları nereden buldukları sorulur. onlar da şuradaki amca verdi diyerek bizim dükkanı gösterirler. bu sefer aynı sinirle dükkana girilir ve pedere niye böyle bir şey yaptığı sorulur. o da oğlum sen zaten oynamıyorsun ki artık, hem kaç yaşına geldin diye cevap verir. ve anlattım bozukluğu uzun bir süredir onlarla oynamadığını ve artık o yaşları geride bıraktığını fark eder. uzaktan çocuklara bakıp ne de güzel oynuyor keratalar diye düşünür ve oyuncakların onlarda kalmasına karar verir. ne de olsa o artık abi sayılır. demek sonunda büyüdüm ha diye düşünüp bundan sonra nasıl davranması gerektiğini sorgular. artık büyük olduğuna göre bir sandalye çekip kenarda uslu bir şekilde oturmaya karar verir. ve orada otururken dışarıda oynayan çocukları seyreder bir süre. büyümenin çok sıkıcı bir şey olduğunu da o sandalyede otururken anlar. anlar ama artık çok geçtir ve o gün bu gün katlanmaya çalışmaktadır hayata. -
ne hikmetse borçlanmaya başladığı ana denk gelir. -
gözümün bir ucuyla sürekli kombiyi taciz ettiğimi fark ettiğim andır. ^:yine kim yükseltti bunu?para mı basıyoruz kardeşim^ -
kesinlikle çalışmak, eşzamanlı olarak günden güne hızla yaşlanırsın. -
arkadaşlarının evlenip coluga çocuğa karıştığı o an diyorum ki bunlar kafayı yemiş -
arka arkaya birçok olaydan sonra annem çok haklıymış, babam hep derdi de inanmazdım dedikten sonra durup düşününce anlıyorsun büyüdüğünü. daha acı ise şu şekilde kendine zamanında yapılan ve nefret ettiğim şeyleri ben kendimden küçüklere yapınca.bu istemsiz olan bir davranış. sonra durup düşününce napiyosun lan sen diyip kendini düzeltmeye çalıştığın andır.