nereden başlayacağımı, nasıl tarif edebileceğimi pek de bilemediğim bir film... oniki yıllık bir gece, on iki yıl süren bir karanlık...film demek de yetersiz aslında, gerçek yaşam öykülerine dayanan, tarihe tanıklık ettiren bir belge niteliğinde.

film, 70'lerin başında uruguay'da etkin olan tupamaros gerillalarına yapılan bir operasyon sonrasında hapse düşen üç gerillanın 12 yıllık esaretini anlatıyor. faşizmin tüm çirkinliği, insanlıktan uzak yüzü, kolluğu olmayı kabul edenlerde aklın ve mantığın yitimi, öte tarafta ise direnen, pes etmeyen, aklı ve vicdanı ile yaşama tutunan insanların öyküsü. anlatılan bizim hikayemiz, uruguay'ın on iki yılı ama içinde hepimizin tarihinden de izler var. hücre koşullarını görüp de 12 eylül'ü, o güçlü kadını görüp de cumartesi annelerini hatırlamamak elde değil...

film boyunca yıllar geçtikçe, acılar üst üste bindikçe boğazda bir düğümle birlikte tek bir soru kaplıyor zihni: nasıl dayandılar? pes ettirmeyen neydi? işte bu sorunun yanıtı da filmin yine içinde sorulup cevaplanıyor. işte tam da bu nedenle, anlatılan on iki yıllık karanlık bir gece ama içinde ışık da var, gülümsemek de, umut da...belki de hikayenin kahramanı olan o üç gerillanın sonrasında dünyanın tanıdığı üç isim olmasındandır: jose arberto pepe mujica cordano, kısaca jose mujica uruguay'ın sosyalist eski başbakanı. eleuterio fernandez huidobro bir dönem savunma bakanlığı yapmış bir politikacı. mauricio rosencof ise ülkesinin en ünlü şairlerinden biri. sonumuz benzesin...

en karanlık zamanlarda neden pes etmemek gerekir sorusuna bir cevabınız yoksa mutlaka izlemenizi öneririm.