rahmetin var, günah işlemekten korkmam;
azığım senden, yolda çaresiz kalmam;
mahşerde lutfunla ak pak olursa yüzüm
defterim kara yazılmış olsun, aldırmam.

ceyhun nehri kanlı göz yaşımızdır bizim;
dünya dediğin bir bakışımızdır bizim;
cehennem, boşuna dert çektiğimiz günler,
cennetse gün ettiğimiz günlerdir bizim.

dünyada akla değer veren yok madem,
aklı az olanın parası çok madem,
getir şu şarabı, alsın aklımızı:
belki böyle beğenir bizi el alem!


ömer hayyamın yazmış olduğu dörtlüklerdir, sarsıcıdır. rubailerini okurken kendinizi biranda çok daha farklı bir kişi olarak bulmanız olasıdır, üzerinde çok düşünürsünüz, önyargılarınız oluşabilir fakat hayyamın dünyasının derinliklerine indikçe büyülenirsiniz. kendisine ne derseniz deyin o cesaretin temsilidir, onu ve rubailerini döneminin içinde bulunduğu şartlarla değerlendirmek gerek; toplum baskısı, dışlanmak, linç edilmek, hayyam bunları göze almıştı çünkü biliyordu o sıradışıydı ve birileri elbet birgün onu ve rubailerini anlayacaktı. korkmadı, yazmaya devam etti endişe duymadan yazdı. hayyam bulunduğu topluma ağır gelmişti o ve rubaileri birer başkaldırı birer devrim.