bu film, bergman’ın ‘oda sineması üçlemesi’ olarak bilinen sasom i en spegel (1961, through a glass darkly, aynadaki gibi), nattvardsgästerna (1962, winter light, komünyon ziyaretçileri / ibadet edenler/ kutsal ayine katılanlar) ve tystnaden ( 1963, sessizlik) filmlerinin ilkidir. bu üçleme tanrı / din üçlemesi’, ‘tanrının sessizliği üçlemesi’ ve ‘opus üçlemesi.’şeklinde de adlandırılır.

aynı zamanda bir tiyatro adamı olan bergman’ın oda tiyatrosuna deyimine de bir göndermesidir. oda tiyatrosu’nun üç temel kuralı: az sayıda kişi, sınırlı mekân ve sınırlı zamanda gelişen olaylar bergman’ın üçlemesinde tam anlamını bulur. ayrıca üçlemedeki filmlerde tema da ortaktır. üçü de tanrı ve insan üzerinedir.

bergman’ın 4. dönem (olgunluk dönemi) filmlerindendir.

bergman bizlere, karakterlerinin ruh hallerini yansıtacak kareleri göstererek benzer duygulara sahip olmamızı ister. bunun içinse en muhteşem anları yakalayabilen kamerası ve çok iyi bildiği ışık oyunlarını kullanır. sinemada çok fazla renk kullanımının gizemi öldürdüğünü düşünen bergman, siyah beyaz renklerle ve ışıkla oynamayı yeğler. eleştirmenlere göre ise ‘sasom i en spegel’ sinemasal anlamda, bergman’ın ışığı en iyi kullandığı filmidir.

bergman’ın filmlerinde değişmeyen baş karakterleri anne-baba-tanrı figürlerinden bu filmde tanrıyı sorgulama, baba-şizofren kızı, baba-oğul ve iki kardeş arasındaki gergin ve karmaşık ilişki yer alıyor.

ve bu ilişkiler bergmanvari bir rahatsız edicilikle mercek altında didikleniyor. izleyene sürekli sorular sordururken huzursuzluk, rahatsızlık ve karanlık da eşlik ediyor buna. filmde kullanılan mekân da bu karanlık duyguya birebir uygun. terk edilmiş bir ada, soğuk ve kurşuni bir deniz, rüzgâr ve alabildiğine hüzünlü bir gökyüzü. bu kurşuni renkte hüzünlü gökyüzünü, yağan yağmurla denize karıştırırken yaşananlar da karmaşıklaşır...

!---- spoiler ----!

‘’bütün insanlar kendi hücresinde tutsak mıdır?’’

!---- spoiler ----!