empati ile sıkça karıştırılır. empati de, kendini karşındaki yerine koyma çabası vardır. vardır olmasına da bir hayli zordur. hatta ikili ilişkilerde yakınılan bir durumdur, "ama beni anlamıyorsun".

oysa sempati de durum çok başka. hiç bir çaba sarf etmeden, karşınızdaki ne yaşıyorsa onu hissediyorsunuz. olduğu gibi yükleniyorsunuz. oldukça yorucu bir ruh hali yaratıyor açıkçası. bir arkadaşım bana bunu yaşadığımı söyleyene kadar ne kadar yorucu bir duygu olduğunu anlamamıştım. ama sevip değer verdiğiniz insanların üzüntülerine şahit oluyorsanız şayet, en az onlar kadar acı çekiyorsunuz. kaldı ki bazen tv'de izlediğiniz üzücü durumlarda bile en olmadık zamanlarda ruh durumunuz dağılabiliyor.

bir çözümü var mıdır bilemiyorum ama günümüzde empati kuramamaktan şikayet edilirken, bir kademe yükseğini yaşamak çoğu zaman gerçekten çok yoruyor beni.