-
son zamanlarda beni ciddi olarak etkileyen durum. burada en fazla değinmem gerekenler anne ve baba. ne kadar yaş almış olursanız olun, sanki gün geçtikçe kendinize en fazla yettiğiniz zamanlarda özellikle, ortaya çıkmasına mani olamadığınız bir korkudur.
henüz nasıl baş edeceğimi bilmesem de yalnız kaldığım zamanlarda ya da onlar varken, sık sık aklıma gelmeye başladı. -
sadece kaybetmek değil üzülmeleri, mutsuzlukları bile insana korku verecek güçte.
sevebildiğim çok az insan olduğu için.
(bkz: insanları sevmemek) -
özellikle kişinin sevdikleri / yakınları arasında ciddi bir hastalık süreci geçirmiş/geçirmekte olan biri varsa, zaman zaman paranoya seviyesine ulaşabilen korku. -
sevdiğimizi kaybetme durumu eğer ölümse kastedilen bana aile kurmamayı bile düşündürtmüştür. bir eşin olacak bir çocuğun ne olacağı belli değil. diğer yandan zaten kaybetmeyi göze alacağın insanlar varken böyle bir oluşuma girmek sonunu düşünmeden cesaret işi gibi duruyor bana göre. aile kaybı yaşamak sevdiklerini kaybetmek her türlü kötü tedirgin edici, her ne kadar kabul etsekte ölümü hayatımızda gün geldiğinde kabul etmiş gibi davranamıyoruz, zaten davranamayız da. ölüm benim için o kadar hassas bir durum ki ailemi kaybetmemek adına bazen daha önce kendim ölsem acı çekmem gibi bir bencillik düşüncesi bile sarmıştı zamanında.
çok sağlıksız bir konu bu ölüm anasını satayım. insanı çok dert ediyor hele ki sevdiğin biriyse. sağlıklı düşünemediğim nadir konulardan biridir hayatımda, birde buraya girmiş yorum atıyorum neyse bakmayın bana.
edit: şunu da söylemek istiyorum. ölümün varlığından habersiz insanlarmışız gibi küçücük şeylerden küsüp gurur yapıyoruz ya birde işte en büyük saçmalıklardan biri de budur. -
38 yaşında bypass ameliyatı geçirmesine rağmen gizli gizli sigara içen bir anneye sahipseniz arada bir yoklayan endişedir. fakat ölüm gibi, deformasyon gibi, duygusal değişimler gibi kontrol edemeyeceğiniz olguları kabullenmek işinizi kolaylaştırır. gerçekten yapabileceğiniz birşey yoksa bu ve bunun gibi endişeler sizi olmak istemediğiniz bir herife çeviriverir. -
bir yakınını kaybedenlerin en çok bildiği şeydir. dozunda korkmalıyız bunlardan bence. önemli olan ölmesi değildir bana göre kezâ "ölüm allahın emri" derler. önemli olan o öldüğünde yeteri kadar yaşanmışlıklarımızın olup olmadığıdır. o bizi gülümsetecek, ağlatacak anılar olmamasından korkmalıyız asıl. o anılar olduğu sürece onlar yanımızda olmasa da gülümseyeceğiz... -
şu hayattaki en büyük korkum. gerçekten klişe ama doğru bi şey var, on saniye sonra bile hangimize ne olacağı belli değil. saçma sapan şeylerden karşımızdakini kırmaya, bencil olmaya, söylemek istediklerimizi içimizde tutmaya ne gerek var? özellikle karşımdakine söylemek istediklerimi söyleyemeyen kaybedersem diye hep çok korkuyorum. çok. -
"eski bir şiir
eski bir hikaye
eski bir ezgi
var aklımda
herkes hayattaydı
bildiğim herkes
hiç korku yoktu
yoktu aklımda
eski bir kitap
eskimiş resimler
eski bir şarkı
var aklımda
sevdiğim birini
hiç kaybetmemiştim
kaybetmek yoktu
yoktu aklımda
sıradan basit bir günün uğruna
hiç dua etmemiş hiç yalvarmamıştım
sen nasıl başardın
yüz yıllık ağaç gibisin
nasıl böyle kaldın
büyürken eskimeyen eskise de değerlenen"
(bkz: eski - şebnem ferah) -
(bkz: ayrılık anksiyetesi) (bkz: kaybetmeyi yedirememek) -
insani duygulardandır.