john ridley'ın stray dogs isimli kitabından senaryosunu yine kendisinin uyarladığı, 1997 yapımı amerikan sinemasının en asi, en sevilmeyen ve en başarılı yönetmenlerinden oliver stone’un yönettiği bir kara mizah filmi.

çaresiz insanlar, parçalanmış hayatlar, ilginç hayat hikayeleri, ilişkilerdeki güvensizlik ve kuşkunun insanı götürebileceği son nokta, muhteşem kurgusu ve çizgi filmden fırlamış karakterleriyle film noir türünün en güzel örneklerinden biri.

klasik film noirların karanlık ve loş görüntülerinin aksine bu filmde her yer inadına aydınlık ve güneşli. bu haliyle de kendi türündeki filmlerden ayrılıyor ve sinema tarihine modern noir tanımını katıyor ve benzersiz oluyor.

oliver stone’un ünlü titreyen kamerası bu filmde de var. diyaloglar esnasında insanların ilginç taraflarını insan gözünün hareketleriyle bire bir örtüştüğü için titrek kamerayla çekiyor ve bu teknikle seyirciyi olayın içine alıyor ve filmin temposunun arttığı kimi sahnelerde, birebir yaşanmışlık hissini oldukça inandırıcı biçimde yansıtıyor.

ayrıca diyaloglara serpiştirilmiş, andan bağımsız yüz-duruş çekimleri ve sekans geçişlerinde kullanılan doğa çekimleri ve isa resmi gibi detaylar da ayrı bir renk katmış filme.

ve yine oliver stone’un özelliklerinden oyuncuları hiç alışılmadık rollerde oynatma huyunu bu filmde de görüyoruz.

liv tyler’ın anlık beliren figüran rolü sürprizi, unutulmayacak araba tamircisi karakteriyle billy bob thornton, lopez ve nolte’un yanında sean penn’in müthiş oyunculuğu, bilhassa 3 saniye sonrasını kestiremeyen tedirgin bakışları filmin sanki onun için yapıldığı hissi uyandırıyor.

kabus ve bad trip sekanslarının başarılı yönetmeninden, öyle sıra dışı, garip bir film çıkmış ki en rahatsız edici sahnelerde bile bir komiklik var, komik ama hiç eğlenceli değil aslında, her sahnesi iz bırakan cinsten ve defalarca izlenesi bir film...

!---- spoiler ----!

daha film baslarkenki otobandaki böceğin zoomlanması ve ardından araba tarafından ezilmesi sahnesi ''hah oliver stone geldi'' dedirtiyor.

!---- spoiler ----!