norveç’te, 22 temmuz 2011 tarihinde, aşırı sağcı anders behring breivik, çoğu 18 yaşın altında çocuk olmak üzere 77 kişiyi öldürdü. film de bu katliamı kurbanların gözünden anlatmaya çalışan bir yapım.

hikayenin gerçekliğine sadık kalınmak için çekimler katliamın gerçekleştiği adaya çok yakın başka bir adada gerçekleştirilmiş. filmdeki karakterler her ne kadar birebir kurbanlarla aynı kişiler olmasa da, hikayenin omurgası katliamdan sağ kurtulanların anlatımları üzerinden şekillenmiş.

filmde katliamın öncesi ya da breivik'in görüntüsü yok. yönetmen bu tutumunu "breivik’i hiç göstermeyerek onunla özdeşlemenin önüne geçmeye çalıştık" şeklinde açıklamış. filmi ise kurbanlara bir saygı duruşu olarak ifade ediyor.

tüm bu açıklamalara da bakınca, teknik bakımdan yetersizliklerinin yanında, tutum bakımından da yetersiz bir film olduğunu söyleyebilirim. filmin büyük bölümüne fonda eşlik eden silah sesleri ve çığlıklar katili göstermese de korku iklimi yaratmaya istemeden hizmet etmiş. böyle bir psikopat ile "özdeşlik" kurması muhtemel kişiler için bu filmdeki katil anlatımı, yönetmenin isteğinin tam aksine görsel bir anlatımı olmadığı için daha da "ulaşılmaz" ve hatta "mutlak güç" gibi bir konuma yükseliyor. öte yandan bu katliama giden süreci, katilin aşırı sağcı politik duruşunu ve ülkenin siyasi atmosferini bilerek konu dışı tutmak ve bir buçuk saati bir bilgisayar oyunu gibi ölüm kalım mücadelesi ile sınırlamak ise kurbanlara ve ailelerine bir saygı duruşundan çok bir vefasızlık gibi geliyor.