kana dayanamam.
ölümden korkarım.
hayatımda hiç ölü bir beden görmemiştim.
hiç keşke ölseydim dememiştim.
hiç şok geçirmemiştim.
hiç kan vermemiştim.
hiç insanlar içinde ağlamamıştım.
'lütfen' diye yalvarmamıştım.
kendimi unutmamıştım.

kanlar içinde yaralı insanlar taşıdım, ölü bedenler gördüm, dokundum, patlama sırasında arkadaşlarımı kaybettiğimden bulduğumda sarılıp ağladım, insanlara yardım etmesi için yalvardım, kendimi unuttum..
lütfen bana yaşadığını söyle diye ağlayarak arkadaşlarımı aradım.
oysa ben elime iğne batsa midem bulanır, tansiyonum düşer..
kan vermek mı? kızılay otobüsü gördüğümde arkama bakmadan kaçardım ki ben.
keşke yanınızda olsaydım. keşke size bakmasaydım. keşke...
o gün umutlarımızı aldılar.. hayatımızı aldılar bizde..
her telefon çalışında 'yaşıyorum' demek zoruma gitti.
zoruma gidiyor. ağrıma gidiyor.
boğazımdaki düğüm hayatım boyunca geçmeyecek gibi.
bu his hiç geçmeyecek.