gerçekten artık diyecek şeylerim tükendi. tüylerim diken diken. elden gelecek bir şey yok. boş boş oturup daha kaç kişi ölecek diye bekliyoruz. hepte tanımadıklarımız ölecek gibi geliyor.
yaşadığımız ülkenin nasıl bir yer haline geldiğini tarif bile edemiyorum. daha ne kadar nefret kusmamız, aşağılamamız, hakaret etmemiz gerek? yeryüzü böyle yüzsüzlük, böyle pişkin açıklamalar görmemiştir. diğer ülkeler izlesin de nasıl oluyormuş görsün (!)
insanlara panik yapmayın dedikçe, dediklerini daha da yalanlar nitelikte olaylar yaşanıyor. kendileri bir sürü korumayla köşklerinde otururken, ekmek almaya ya da işlerine gitmek zorunda olan insanlar ölüyor.
ne zaman masum insanların başkalarının vebal ödemesi bitecek?
ne zaman rahat nefes alacağız?
ne zaman her dışarı çıktığımızda her an bir şey olacakmış gibi tetikte davranmayacağız?
ne zamana kadar kendimizi evlerimize kapatacağız?
ankara ve istanbuldan sonra izmir de de iyice panik başladı. çoğu özel okul tatil ilan etti.
geldiğimiz son durum bu işte. yakında sokaklarda silahlarla dolaşmaya başlayan insanlar da görmeye başlarız.