"baba",

kucağıma attığınız ilk yardım çantasındakilerin, bana yapabileceği son yardımı yapacağı gün geldiğinde hepimiz yan yana olacağız. hepsi tükenmiş olacak. kan kaybından doğru düzgün görünemeyen yaralarıma gelişigüzel attığımız dikişlerin iğne ipliği bitecek. kesiklerimi kapattığımız uyduruk bantlar bitecek. yanıklarıma bilir bilmez boca ettiğimiz merhemler, sıkılığını bir türlü ayarlayamadığımız sargı bezleri bitecek. hiçbir kurtuluş yolum kalmayacak. kan, ter, gözyașı, iltihap birbirine karışacak ve sıkıştığım yerden asla çıkamayacağımı bilerek ölmeyi bekleyeceğim.

eğer o güne dek buradan - sizin istemeden yaratmış ve beni de hapsetmiș olduğunuz bu hücreden-kurtulmanın bir yolunu bulamamıș olursam - ya da bulmuş olduğum tüm yolları bir şekilde tıkarsanız- bir evvelki gece kaçıp gideceğim. kaldığım takdirde kurtulmamın imkansız olduğunu bildiğim için, vicdanım rahat gideceğim. sizi terk etmek için değil, kendimi kurtarmak için gideceğim. hem geride hiçbir şey bırakmamış; hem de yanıma kendimden başka hiçbir şey almamış olarak gideceğim. kapıyı açacak anahtarın, senin ağzından çıkmış ve benim karnıma saplanmış o cümle olduğunu kim bilebilirdi? "mükemmel olabilirdin, ama sen... sadece sensin işte."

anahtarı saplanmış olduğu yerden kendi ellerimle tek hamlede çıkaracağım, sabaha karşı kapıyı açacağım. "sadece ben" olduğum için çıkıp gidebileceğim, ve bir daha asla dönmeyeceğim. sokağa attığım ilk adımdan, varmak istediğim yere beni ulaştıracak son adıma dek sigur rós çalacak. şimdi söyleseler inanmazsın ama, benimle en çok gurur duyduğun gün işte o gün olacak.