a torinoi lo - bela tarr, agnes hranitzky

üzerinde konuşulmayacak filmler vardır. üzerinde konuşulacak filmler vardır.

bir de üzerinde çok konuşulacak, çok tartışılacak filmler vardır. işte o filmlerden birine merhaba deyin.

61. berlin film festivali'nde gümüş ayı kazanmış aynı zamanda da bela tarr'ın sinemaya 146 dakikalık siyah-beyaz bir veda şaheseri.

film izlemesi ve anlaması son derece ağır bir yapım. 146 dakikanın her biri ciddi derecede sabır sınayıcı ve aynı zamanda hayranlık uyandırıcı mahiyette. öyle ki filmde diyaloglar dahi minimum seviyede tutulmuş. tahminimce toplamda en fazla 10-15 dakikadır.

filmin hikayesi 1880'li yıllardaki insan yaşamına odaklanıyor. özellikle de nietzsche’yi ölümüne bir suskunluğa hapseden atın sahibi olan yaşlı çiftçi ohlsdorfer ve kızının hayatına ve torino atının şiddet ve dünyanın sonu karşısındaki onurlu duruşuna...

her filmi film yapan bir de müzik vardır. o müziğin altında da mihaly vig'in imzası var.
filmin müziği

!---- spoiler ----!
bir fırtınanın ve kaosun tam ortasında kalmış, artık sonu gelmiş bir dünyada çok az konuşup sadece haşlanmış patates yiyerek hayatlarını idame ettiren ve inanılmaz bir uyum içinde yaşayan huysuz baba ile kızının ve atlarının 6 gününe şahitlik ediyoruz.

ikinci ya da üçüncü gün ohlsdorfer bir yere gitmek için atı ve arabasını hazırlar. at gitmemekte ısrar edince acımasız bir şiddete maruz kalır. yine ikinci ya da üçüncü gün adı bernhard olan bir ziyaretçi gelir, akla zarar bir konuşma yapar, palinkasını alır ve gider. giderken de tepe ve o tepenin üzerindeki ağaç ile birlikte mükemmel bir kare oluşturur. dördüncü gün çiftliğe ve tabi suya bir çeşit yabancılar dadanır. huysuz ve paylaşımcı olmayan baba, kızına bu yabancıları def etmesini söyler. yabancılar giderken kıza bir kitap verirler. kız kitabı alıp okumaya başlar. bu sırada da at, yemeyi ve su içmeyi bırakır. beşinci gün su biter. bunun üzerine çiftliği terk etme girişiminde bulunan üçlümüz, gidecek başka hiçbir yerleri olmayınca çiftliğe geri dönerler. beşinci günün sonunda ışık söner ve fırtına diner. altıncı gün güneş doğmaz, dünyaya zifiri bir karanlık ve ölüm sessizliği çöker. ve son sahnede baba ile kız çiğ patates yemek zorunda kalırlar. ki bu sahne, derinden etkileyici bir sahnedir.

son sahne

son sahneyi, filmin bütününe etki ettiğinden ve filmin bütününden etkilendiğinden bambaşka bir noktaya koymak gerekir. bunun sonucunda da elimizde filmin can alıcı noktası olarak, palinka almak için gelen ziyaretçi bernhard'ın çoğunluğu Nietzsche'nin sözlerinden oluşan 5 dakikalık konuşması kalır.

bernhard'ın konuşması

bonus olarak filmin bir karesinde karşımıza belli belirsiz Nietzsche portresi çıkar:

porte

!---- spoiler ----!

sonuç olarak filmin kesinlikle izlenmesi gerekir. eşi benzeri kesinlikle yoktur kanımca.