ağlayan bir yabancı teselli edilir mi

yıllar önce başıma gelen bir olaydı.

korkunç istanbul trafiği ve bitmek bilmeyen yollar arasında zincirlikuyu'da metrobüs sırası beklerken bayılmıştım. uyandığımda birkaç insan başıma toplanmış benimle ilgileniyorlardı. hatta birisi telefonumu düşürdüğümü, kendisinin de çalınmasın diye başımda uyanmamı beklediğini söylemişti. biraz toparlanıp yoluma devam ederken iyi insanların hala var olması fikrini düşünüyordum. ve son durağım olan uzunçayır'a gelmiştim.

bayılmanın sersemliğiyle mola vermeye karar verip büfeden baya karnımı doyurup üstüne "doydum sigara"mı bile yakmıştım. işte tam o esnada arkamda genç bir kadının telefonla konuşurken hüngür hüngür ağladığını fark ettim. gözleri kıpkırmızı olmuştu. öyle bir anda dünyada yalnızca ikiniz varmışsınız gibi hissediyorsunuz. tüm o kalabalığın kaosun arasında bir kadın delicesine ağlıyor ve kimse geri dönüp bakmıyor bile. şu dünyadaki yalnızlığımız, değersizliğimiz her defasında şaşırtıyor beni.

her neyse. bir müddet hiçbir şey yapamadım. bakışlarımı kadının üzerine dikmek istemiyordum ama tedirginliğimi saklayamıyordum da. az önce kalabalığın ortasında bayıldığım zaman benimle ilgilenen birileri olmuştu. bir şeyler yapmak istiyordum ama emin olamadım. hatta konuşmak, onu üzen şeyi dinlemek bile geliyordu içimden. telefonda konuştuklarını da çok anlayamıyordum. tüm dikkatim kadındaydı. derken göz göze geldik. bir an için utandım, bana kızmasını bekledim. daha sonra nasıl bir cesaret geldiyse yavaşça yaklaşıp sigara paketimi uzattım. bunu bekliyormuş gibi heyecanla teşekkür ederek bir tane sigara aldı. onun için yapabileceğim başka bir şey olup olmadığını sordum. yeter de artar bile cevabını aldım.

her gün dünya kadar pislikle karşılaşsak dahi bu dünyada iyi bir şeyler yapabilme fikrini hiç bırakmasak aslında, hiçbir şey için olmasa da bari kendi içsel tatminimiz için bile yapsak bunu, bir kişinin bile kalbine dokunsak bir gün mesela, hala dünya çok daha iyi bir yer olurdu bence.