faulkner'in kendine özgü şiirsel anlatım diliyle oluşturduğu atmosferin can alıcı karakteri bu defa joe christmas oluyor. diğer karakterlerin tanıklık ve yorumlarıyla, flashback yöntemiyle christmas'ın yazgısına tanık oluyoruz.

bir lekenin iptidai kıskaçlarında kalakalmış bir karakterdir joe. hayatı boyunca ortasına savrulduğu ikilemin gerekçeleri çocuk yetiştirme yurtlarında temele oturur. ve hayatının geri kalanına 'zenci miyim, beyaz mıyım,' sorusunun getirdiği sessiz çağrışımlarla kendini bulur. christmas'ın zenci ve beyaz ikileminde her iki dünyanın yabancısı oluşu faulkner bireylerinin içine yerleştirilen evrensel yıkımın tohumlarıyla, yani yazgıyla meydana gelir. bir sözcüğün her şartta leke gibi harlanarak christmas'ın canını yakması modern insanın ahlaki ölçüsüzlüğünde ancak yerini bulabilir. sevgilisiyle yattıktan sonra sevgilisinin bir zenciyle yattım diye onu suçlaması, burden'le ilişkisinde kadının lakayt birleşmeler sırasında zenci sözcüğüyle yine canını yakıyor olması gibi pek çok şey christmas'ın yaşamla alışverişindeki kefareti oluyor.

diğer kitaplarında olduğu gibi faulkner kaderin hükmüne saplanmış karakterleri ağustos işığı'na iliştiriyor. babasının kaybı ve hamile kalıp ardından yollara düşen saf köylü lena, christmas'ın evrensel yazgısına, yerelin öz yazgısıyla karşılık vermekte.

ortalama altı kitabını okumadığım faulkner ateşle filizlenen din baskısının, bir çocuğun saflığının ve yazgının kurduğu aldırışsız mekanizmanın dehlizine okurlarını iliştirdiği bir atmosfer daha ve yine okurun düşünce havuzuna atılan arayış nesnesi.