ne zaman dinleseniz, dışlanmış değilseniz bile size öyleymişsiniz gibi hissettiren steven wilson şarkısı. bir de, acayip bir yapısı var. hayatınızın amacının saklandığı bir odaya uzanan ve sonsuz gibi görünen basamakları tek tek tırmanıyormuşsunuz hissi veriyor müzik. tırmandıkça yaklaşıyorsunuz. yaklaştıkça tansiyon artıyor. sonunda odaya giriyorsunuz. cevap ise:

"come back if you want to
and remember who you are
'cause there's nothing here for you my dear
and everything must pass

when the world doesn't want you
it will never tell you why
you can shut the door but you can't ignore
the crawl of your decline"

"decline" kelimesi hakikaten kıvranırcasına çıkıyor. omuzlarınız düşüyor. ama şarkı, babacan bir tavırla kavrıyor omuzlarınızı. "you can try if you want to" diyor. deneyebileceğinizi, en azından buna imkanınızın olduğunu bilmek güzel. yine de bir yandan bitkisel hayattan öteye gidemeyeceğinizi ima ediyor. kof bir teselli bu. keskin gitar soloları bile acı gerçeği haykırıyor. basamaklardan birine çöküyorsunuz. ne aşağı inebiliyorsunuz, ne de yukarı çıkabiliyorsunuz. sıkışıp kaldınız orada. arafta bırakıldınız. hiçbir yer sizi kabul etmiyor, ve etmeyecek. böyle bir baskının ve reddedilişin kucağına iter bu şarkı. tehlikelidir bu yüzden.