grubun altı yıllık bir aradan sonra çıkarmış olduğu "z dönüşü" albümünün, birkaç aydır asla bıkmadan usanmadan dinlediğim, kulağımda çalmıyorken bile kafamın içinde çalan şarkısı.


ben zardanadam'ı ilk kez "hepsi hepsi hayat nasıl olsa" yla dinledim, zor bir gündü. "iyi ki dinledim" de dedim, "dinlemez olaydım" da dedim. beni tuhaf duyguların kavanozlarına tıkıp çalkalayan, her defasında olmasa da zamanlamayı mükemmel derecede iyi tutturduğu için çoğunda ağlatan, göğsüme bir sıkışma, omuzlarıma bir ağırlık bindirip gittikten sonra gecikmeli olarak hafifleten, garip bir şarkıydı. sonra, biraz da etkisinden çekindiğim için, uzunca süre zardanadam dinlemedim. bir pasajda "dibini gör" albümünün ikinci elini buldum, aldım, yine dinlemedim. birkaç ay evvel amaçsızca dolanıyorken spotify son albümlerini önüme getirdi. hiçbir şarkısı hakkında hiçbir şey bilmediğim bir albümü dinlemeye, ilk aşamada ismi bana en ilginç gelen şarkısından başlarım, hiç sırasıyla gitmem. "aramızda bir şeyler var" göz kırptı oradan. dinlemeye başladım, hayli ilginç geldi. müziğin de, erbatur'un sesinin de öyle bir tınısı vardı ki, sanki şarkı, kendisini dinleyenle teklifsizce flört ediyordu. benim de hoşuma gitti, pas vermekten kendimi alamadım. günlerce buluştuk, ve ben her defasında ilk kez dinliyormușçasına dinledim. dünyayı kendimde bulmama dair öğüdüne kulak verdim, gerçekle barışmama dair teşvik etmesine müsaade ettim. çarkın istemesem de hep böyle döneceğini, dolayısıyla yerimi bulmam ve bu düzenle tanışmam gerektiğini iddia ettiğinde kolundan çıkıp kaşlarımı çattım. çok sevdiğim bir insan ya da şarkı olsa bile, kimse bana istemediğim bir şeyi yaptıramazdı. yine de düzenimi neye göre ve nasıl kuracağımı kendi içimde ölçebildiğim, isteklerimle realite arasındaki dengeyi kurduğuma inandığım için yeniden döndüm şarkıya.


vadettiği umudu hakikaten verebilen, çokça hoş zardanadam şarkısıdır.