ben bu duyguyu şimdiye kadar yaşadığıma inanmıyorum ya. uğruna bu kadar methiyeler düzülen, şiirler, şarkılar yazılan, insanların uğruna herşeyden vazgeçtiği bir duygudan söz ediyoruz. bense sadece şunu soruyorum, insan -anne çocuk ilişkisi dışında- nasıl başka bir insanı kendinden çok sevebilir. insanın bir kere doğası gereği önce kendini düşünmesi, kendini koruma altına alması gerekli. yani belirli bir düzeydeki bencillik kötü bir huy değil aksine insanın yaradılışıdır bence.

evet sanırım ben biraz fazla bencilim. ya da daha önce aşık olmadım ikisinden biri olsa gerek ki, yaşadığım duygusal ilişkilerin hiç birine bu yüceliği atfedemiyorum. aralarında hiç unutamayacağım güzellikte insanlar ve anılar var, kabul. ama beni senelerce süründürecek yahut peşinden koşturacak bir his değil hiç biri. ilginç şekilde böyle birşey olmasını da istemiyorum zaten. belki de bir savunma mekanizmasıdır bu.