!---- spoiler ----!

lars von trier, "bir film, ayakkabının içine kaçmış bir taşa benzemelidir." der. atlıkarınca da bu tarz bir film. izlerken filmden haz duymamız engellenmeye çalışılıyor.seyirci olarak konumumuz suçlanıyor.yönetmen bizi de yavaş yavaş suça ortak ediyor. fakat filmin tek eleştirdiğim kısmı; final sahnesinde erdem, sevil'in kullandığı arabanın çarpması sonucu ölüyor ve bu sayede filmden biraz da olsa rahatlamış olarak çıkıyoruz. çünkü bütün o pislikleri yapan başkarakterimiz eşi tarafından öldürülmüş oluyor. eşi tarafından öldürülmesinin bizim açımızdan bir rahatlatıcı yönü de film boyunca izlediğimiz ve müdahale edemediğimiz bu suça aynı bizim konumumuzda olan sevil'in müdahale edip eşini cezalandırmasıdır. sevil bu cezalandırma ile hayatımızda görüp de müdahale edemediğimiz bütün suçların intikamını almış oluyor sanki. ama gerçekte öyle mi?

!---- spoiler ----!