aynı evde iki yalnız

sen ve ben
sesimizde uçurum şarkıları
ellerimiz iki kuğu, boynu yere eğilmiş
iki yana düşüyoruz sessizce
yolda kalmış arabanın
kırılmış tekerleği dönüyor beynimizde,
pişmanlığın günle bitiştiği yerdeyiz
yeniden yeniden bakışıyor gökle yer
silinen iki yüzün unutkan suretinde,
ne senin hevesin var ne benim gücüm
yeni bir şarkıya, yeni bir aldanışın provasına
yol çağırıyor, gidemiyoruz
sözcükler kayalardan kopan çakıllar gibi ufalanıyor
sözcük kırıklarıyla hayatı süslüyoruz

çadırı sele gitmiş göçebeler gibiyiz
son hayvanlarıyız “gitme, kal” ormanının
gözlerinde çamurlu yaşlar biriken
yalınayak rüzgarı kovalıyoruz

sen ve ben
dalında eğreti güz yaprakları
aramızda uçurum rengi bıkkınlık
varız zannederek yok oluyoruz...