tekin gönenç'in okuduğum anda içime işleyen iki şiirinden biri.

bana yalnız kuşları ve çocukları bırakın

sen susunca,
askıya alır birileri
senin yerine,
senin düşlerini

dinle bak,
o sen değilsin ki,
onlar yine,
soluk soluğa senin içinde.

denizine varmadan
yorulup dönen sular
birden kayboluyorsa
solgun çizgilerinde yüzünün
bir kaç kulaç daha kayar
senden öteye zaman

tam inecekken
sarılıp iplerine usancın
çözülür birer birer
dilinin ucundaki sözler

gidin dersin
hepiniz gidin
bana yalnız kuşları
ve çocukları bırakın..

kaynak: varlık dergisi. şubat 1997