saçlarımda umutsuzluk uzuyor
kökü bende nasılsa

yeryüzü gibi dümdüzüm
yeryüzünün ortasında

anılarımı bir çadıra koysam
-kendimi başka bir çadıra-

gözlerim kayboluyor…

bir tohumdan çıkmış gibiyim
bir tohuma girecek gibi

acılar taşıyan bir kervan
geçiyor her gün üzerimden

-bir nal iziyim bu yüzden
günün yüzünde-

bedenimle dünyanın arasına
mesafe koymalıyım.