izledikten sonra ruhumun çalkalandığı film. ne kadar savunmasız, ne kadar basit olduğumuzun kanıtı niteliğinde. can alıcı noktalarında ahmet kaya'yla birlikte altın vuruş yapılır, seyirci yutkunamaz hale gelir. film amacına ulaşınca saatlerce boş duvar, bilimum desenli halılar izlenir.

bir sene önce babasını kaybeden erkek arkadaşımla izlediğimde onun ağlamasına ağladığım, gözyaşlarını silip sadece "korkma, yanındayım" diyebildiğim film aynı zamanda. çok benziyormuşum babasına, benim gibi ağaçlara sarılıp onlarla konuşurmuş hep. bu yüzden o an sadece yanında olduğumu hissettirmeye çalıştım sarılarak. hayatımdaki en yoğun anlardan biriydi. teşekkürler onur ünlü, her seferinde yalnızca insan olduğumuzu hatırlattığın için.