krallar, hepsi ayni. hep bana hep bana. benim istedigim olacak, ben hediyelere bogulacagim, ama yapmam gereken hicbir gorev, sorumluluk olmayacak; baska?
josé saramago bu kral tiplemesiyle basliyor uzunoykusune.

ardindan onsozde publishers weekly'nin de bahsettigi gibi psikolojik, romantik ve toplumsal altmetinlerle devam ediyor oyku.

bir de "insanın yanı başında duran insanı görmemesi"nden bahseder ki "kim oldugunu bilmeden kendin olamayacagin"la ne de uyumludur dusununce.. kim oldugumuzu bilmeden baskalarini gorebilir miyiz ki?

!---- spoiler ----!

"...işte kader hep böyle davranır bizlere, hemen arkamızdadır, omzumuza dokunmak içini elini çoktan ileri doğru uzatmıştır, bizlerse hâlâ, geçti gitti, gösteri bitti, yine aynı hikâye, diye homurdanıp dururuz."

"mühim olan varış değil, gidiştir mi demek istiyorsun yani, kim olduğunu bilmiyorsan kendin olabilmen mümkün değildir."

"beğenmek, sahip olmanın en iyi şekli, sahip olmaksa beğenmenin en kötü şekli olsa gerek."

"çünkü işten evlerine dönen erkekler, midesi olan ve karnını doyurması gereken varlıkların sadece kendileri olduğunu zannederler."

"kendinden dışarı çıkıp kendine bakmadıkça kim olduğunu asla bilemezsin"

"işte göz yanılması, insanın yanı başında duran insanı görmemesi böyle olur."

"rüya hünerli bir sihirbazdır, varlıkların boyutlarını ve birbirlerine olan uzaklıklarını değiştirir, yan yana uyuyan kişileri ayırır, birbirine uzaktaki
kişileri kavuşturur,"

!---- spoiler ----!