doğu’nun o sert, ağır elini yüze çarpan bir film olmuş. hikaye ve akış beni kendine öyle bir çekti ki sinematografi nasıl, çekim açıları ne durumda, fotoğraf güzel mi sorularını sadece birkaç kez sordum.

bu hayatın aynısı, benzeri, daha beteri; orada, burada, bir yerlerde yaşanmıştır, yaşanıyordur. izlerken sürekli bir suçlu aradım, başta anne ve babayı gözüme kestirdim ta ki annenin mahkemede zain’in avukatına yaptığı konuşmaya kadar. sonra biraz yumuşadım, hikaye akmaya devam etti ve zain o can alıcı konuşmasını yaptı. bu noktadan sonra anne ve baba gözümde mutlak suçlular olarak tekrar belirdi. 12 yaşındaki çocuk durumun vehametini fark ediyor fakat anne ve baba ne olup bittiğine aldırmadan ve bir önlem arayışına girmeden üremeye devam ediyor.