anton çehov'un ortaya attığı bir kuralıdır. aslında tiyatro ortamında daha sık dile gelen bir söyleyiş.

sebebi de şudur;
“oyunun başında duvarda asılı bir silah varsa, oyunun sonunda mutlaka patlamalıdır”

bunun iki pratik faydası vardır. birincisi, oyunun ilerleyen aşamalarından birinde silahı patlattığınızda, seyirciyi buna çoktan hazırlamış olursunuz. seyirci ne de olsa silahı daha evvel görmüş, böyle bir şeyin olabileceğini hissetmiştir. ikincisi ise, yazarın mahareti ile ilgilidir. iyi bir yazar, daha sonra kullanmayacağı bir detayı oyunun içine yerleştirmez, anlamı gereksiz yere çoğaltıp kalabalıklaştırmaz. bunun yerine, oyunun atmosferini kuvvetlendirecek ya da nihayetine işaret edecek ayrıntıları tercih eder.