yaşar kemal'in (bkz: ince memed) 'de olduğu gibi, o muhteşem destansı üslubuyla çukurova coğrafyasını ve tabiatını, biri yıkılırken diğeri doğan ağalık düzenini ve bu bağlamda insanların erdemleri ile istekleri arasındaki savruluşunu anlattığı harika romanıdır.

en sevdiğim kısmı yeni yetme beylerin eleştirildiği -bugün dahi geçerli olduğunu düşündüğüm-
"usta ne yapar yapar, bu maymun, bu insanlıktan çıkmış, yeryüzünü gökyüzünü pis, sümük gibi, katı çimentoya boğan, renksiz, kişiliksiz, kasabalar yaratan, kanlı, donuk, ölü kasabalar doğuran, öykünücü, hiçbir insanca yönü kalmamış, duymayan, düşünmeyen, ağlamasını, gülmesini unutmuş, coşmayan türkü söylemeyen, okumayan, yazmayan, türkü dinlemeyen, ıslık bile çalmayan, sünepe, sadece kendi olmaktan başka, kökü olmaktan başka bir şey olmaya çalışan, kendinin, çocuklarının olmayan her şeyden iğrenen kasaba ileri gelenlerinin, yeni yetme, görgüsüz, kasaba belediye başkanlarının elinden ne yapar yapar, ağızlarından girer burunlarından çıkar, kalıbımı basarım ki, hiç olmazsa bir sokağı masrafını cebinden yaparak, iri çakıl taşlarıyla süt beyaz, benekli nakışlamayı becerirdi.
ne çırakları kalmış bu güzelim elli ustanın, ne kendisi... işte bu kasabalar şimdi bu sebepten ölü. kokuyor. sürüngen, çimento, katı. maymun. hünersiz." pasajıdır.