ferhat uludere’nin 14 yılda biriktirdikleri yitik ülke yayınları'ndan yayımlandı. oyüzden uludere bu kitap için: oyuncağını arkadaşlarına göstermiş bir çoçuk gibi hissettiğini söylüyor.

samimi, kendi tabiriyle arkadaşına anlatır gibi bir dil kullanmış.

durum komedisinin romanı, parodi roman, postmodern bir oyun…

romanda ivan gonçarov‘un ünlü kahramanı oblomov ve onun sanço panza benzeri uşağı zahar; tutunamayanlar romanındaki oğuz atay‘ın tiyatral karakteri coşkun ermiş; samuel beckett‘in godot’uyu beklerken eserinden beklenen bay godot, onu bekleyen vladimir ve estragon öyle güzel bir biçimde bir araya getirilmiş ki…

kitap babasına bir ithaf ile açılıyor. “ben ne zaman sarhoş olsam/babamın mezarından bana/gülümsediğini görüyorum/o yüzden hep onun sevdiği rakıdan içiyorum...’’

ansızın kalbine yenik düşen babam kel şükrü için…

kitabın girişinde yaptığı ivan alexsandroviç gonçarov’un oblomov’undan bir alıntıyla yeralıyor: “’nedir o dediğin kardeşim, nedir o sanatçı dediğin?’ diye sordu kapıcı kavgayı bölme umuduyla. ‘memur mu, ne?’
‘hayır, canı ne isterse onu uyduran beyefendilere sanatçı denir,” diye açıkladı zahar…”