2002 yapımı daha çok şiddet içeren filmler çeken bir yönetmen olan takeshi kitano'dan 3 ödüllü şiirsel bir aşk filmi.

bazı sahnelerde şiddet olsa da bunlar mümkün olduğunca azaltılmış.film iç içe geçmiş üç aşk hikayesini anlatıyor.

aşkın yanında pişmanlık ve zaman olgusu da sorgulanıyor. kitano bunu diğer japon yönetmenler hatta uzak doğu sinemasında da sık sık gördüğümüz izleyicinin gözüne sokmadan usulca imgelere yüklediği manalarla anlatıyor.

filmin afişinden de anlaşılabileceği gibi renk kullanımı da mükemmel. kırmız ve pembe ağırlıklı kullanılan renkler göz kamaştırıyor.

dekor ve kostümler nefisti.

çok fazla diyalog yok filmde aşkın derinliğini oyuncuların gözlerinde mimiklerinde ve filmin atmosferinde hissediyorsunuz.

görselliğin ön plana çıktığı ve renklerin başrol oynadığı bir film diyerek anılıyor.

japonlara özgü, sadakat ve ömür boyu bağlılığı anlatan, aşkı; sadakat, fedakarlık ve karşılık beklemeden hayatını adamak olarak tanımlayan, bir filmden çok fazla olan, hikayeleriyle adeta bir şiir, anlatımıyla bir masal, görselliğiyle bir tablo…
ve hüznün senfonisi…

insanı hipnotize eden bir film…

öyküler arasında yumuşacık geçişler…

unutulmaz sahnelerden bazıları:
!---- spoiler ----!


renklerin mevsimlere göre değişimi. film bir ilkbahar mevsimi kiraz çiçekleri ile başlıyor, bir kış mevsimi bembeyaz karla bitiyor…


kırmızı ip ile birbirine bağlanan bir çift ve onların dağ bayır gezmeleri…


kiraz çiçekleri, kırmızı ip, cansız kelebek, oyuncağa takılı kalmış çekik gözler, kar, gece, bankta yıllanmış mazi, vs.

hiro uzun yıllar sonra sevgilisi ile buluşuyor parkta ve ondan ayrıldıktan sonra arabasına dönerken silah kalbine doğrultuluyor, akabinde berrak suya kan kırmızı bir yaprak düşüyor usulcacık ve akıntıyla sürükleniyor.


!---- spoiler ----!