ilkokulda iken, ilerde zaman makinasi yapacagini iddia eden arkadasima bunun mumkun olmadigini soyledigimde "senin hayalgucun zayifsa ben napayim" demisti... zaman makinasinin en azindan kuramsal olarak gayet mumkun oldugunu biliyoruz bu gun... olmaz oyle sey demeyip, imkansizi kovalamaya devam eden hayalperestler sayesinde bi gun fiziksel olarak da karsimiza cikacak muhtemelen... tipki aya ayak basmayi, mars'a robot gondermeyi basardigimiz gibi...

jules verne de belli ki hayalgucu gunun gecerli mantigi ile sinirlandirilamayacak bi deha... bu hikayede sanirim cilgin profesor otto lidenbrock olarak karsimiza cikiyor, biz de okuyucu olarak surekli, "yaf akil var mantik var, dunyanin merkezine inmek de ne demek, oyle sacma sey mi olur!?" diye soylene soylene bu maceraya suruklenen yegeni axel'de kendimizi buluyoruz...

ama otto ve jules verne hakikaten aklimizi aliyor sonra...