dur... ağlama gözlerim - yusuf hayaloğlu

yusuf hayaloğlu… usta şair… şiirleriyle halkın, emekçinin, ezilenin dili oldu. zulmü ve adaletsizliği mahkum etti. halkının dertlerini, özlemlerini şiire taşıdı. barışı, sevgiyi, dostluğu muştuladı. türkü babasıydı. şiirleri; ezgilerin, türkülerin sözü oldu. toplumun gönlüne girmiş bir çok sanatçının dilinden halkla buluştu. "şu dağlarda kar olsaydım" türküsünü makinasının başında, yolda yürürken, evinden çıkıp işine, okuluna giderken mırıldanmayan kimse kalmamıştır herhalde. yaşarken anonimleşti. hele ahmet kaya'nın sesi ve sazıyla buluştuğunda meydanları, konser salonlarını doldurdu.

inandığı gibi yaşadı, inandığı gibi konuştu, inandığı gibi yazdı. sanatını halk için yaptı. halk için, halk gibi yaşadı. mütevaziydi, insan sevgisiyle doluydu. bu sevgiden taşan ise şiirleriydi. bu şiirler albümleri, tv ekranlarını, radyoları, dergileri şenlerdirdi. 2002 yılında "gözleri intihar mavi" yle kitap dostları ile buluştu. kitabevlerinin ve kütüphanelerin demirbaşı oldu. sevenlerinin yeni bir kitap beklentisinin ve özleminin o da farkındaydı. ancak yorgun bedeninde taşıdığı hastalığı buna imkan ve zaman tanımadı. türküleri babasız bırakarak yazılacak şiirlerini ve sözlerini de beraberinde özlemini duyduğu yerlere taşıdı.

tezgahtar nebahat'ı, nalan'i, rıza'yı, istasyondaki çocuğu, yağmur içen kızı, bahtiyar'i, suphi'yi ve nazlıcan'i da yetim bırakarak 2009 yılının 3 mart'ında yani tam bir yıl once aramızdan ayrıldı. "bir veda havası'nda" yaşadığı hayatını "işte gidiyorum" diyerek ; "terkedemediği" "acılar kraliçesi istanbul"u da kendi başına bırakarak "bir anka kuşu" gibi özlemini duyduğu o yerlere gitti.

solcuydu, sağcıydı, müslüman'dı, demokrattı, kürt'tü, türk'tü, muhalifti, şairdi, babaydı, oğuldu, kardeşti, yoldaştı, yorgundu, yiğitti, yılgındı, ürkekti, delikanlıydı, halktı. herkesin özlemi, hayaliydi.

hak ve adalet mücadelesine kendisini adamış her aydın, sanatçı gibi o da parmaklıkların ardında kaldı. kader; filmlerini seyrederek haksızlıklarla kavgasına kendisini hazırlayan yılmaz güney'le yollarını bu parmaklıklar ardında kesiştirdi. ahmed'lerinin, yılmaz'larının gidişini gördü.
sevdiği herkes gibi o da çekip giderken "ne kaldı" diye soranlara bir "ayrılık hediyesi"dir "dur.. ağlama gözlerim"…



sayfa sayısı: 148

baskı yılı: 2010