her şeyiyle bir yılmaz erdoğan filmi ve tüm diğer filmleri gibi güzelliği başarılı duygu aktarımı ve oyunculuklardan kaynaklanıyor.
kah tebessüm ettiren kah duygulandıran hikayesiyle seyirciyi hemen içine çekiyor. tek eleştireceğim yanı tıpkı kelebeğin rüyası'ndaki gibi çok uzun bir zaman aralığını anlatıyor olması. belki ben daha kısa bir zaman dilimini daha derin işleyen filmleri sevdiğimdendir ama bu filmin güzelliğini biraz götürmüştü bence. işlenen süre 20 yıl olunca olayların çok hızlı gelişmesi ve odaklanılan çok karakter olması sebebiyle her şeyi kısa kısa görmemiz kaçınılmaz olmuş.
tabii geçtiği dönem ve baş karakterimiz itibariyle yalnızca bir ailenin hikayesini izlemiyoruz, türkiye'nin siyasi karmaşa ortamı da pek çok yerde karşımıza çıkıyor. bu da yer yer hikayenin içinde eriyip akışa dahil olurken yer yer göze batıyor ve hafif bir zorlama hissiyatı veriyor.

!---- spoiler ----!

hoşuma giden birkaç sahneyi de eklemeden geçmeyeyim:

aziz ve mühendis arasında geçen "asi" elma ağacı ile ilgili sohbetler ve bu metafor üzerinden aziz'in kişiliğini iyice anlamamız bence güzel bir fikir olmuş. filmin merkezine hikayeyi taşıyacak ve metafor olarak kullanılabilecek bir nesne koyma fikri hep hoşuma gitmiştir zaten.

neden bilmiyorum ama en duygulandığım anlardan biri safiye'nin sonunda denize kavuşması oldu. tuhaf bir huzur ve mutluluk verdi o sahne.

kızların şampuanla tanışması ve yaylaya çıkan mühendisin halleri gibi eleştirel bir tonda güldüren sahneler de filme serpilmişti ve bu da bence çok hoştu.

!---- spoiler ----!