belgesel kanımca berbat bi kişisel gelişim kitabı niteliğinde. sürekli bir olumlamadan, pozitif düşüncenin beden üzerindeki aşırı olumlu etkilerinden söz ediliyor. ama sözlenenler bir laklaktan öte değil. bilimsel veri ile desteklenen hiç bir şey yok. sosyal psikolojinin, kognitif piskolojinin temel kavramlarına birkaç kez değiniliyor. onları da epey bir çarpık bakış açısı ile ele alıyorlar.

belgeselin bir yerinde psikolog ya da psikiyatrist olarak tanıtılan kişinin birkaç dakika sonra adının yanında "motivasyon koçu" gibi saçma sapan şeyler yazdığına tanık oluyoruz. belgeselin genelinde bol miktarda görebileceğiniz, ruhani liderler, şifacılar, dokunarak hastalık teşhisi koyucular seyrediyoruz, komikler.

modern tıp eleştirisi yapıyor belgesel sık sık. yer yer söylediklerine ben de katılıyorum ama dertlerini anlatırken bir adamın başka bir kadının kafasını çekiştirerek "bu batı tıbbı değil, bu doğu tıbbı, bakın noliii kusi kusi iyi oliii" der gibi hali, söylenen şeyi epey anlamsız kılıyor.

açık bir zihnin, hayata karşı geliştireceğiniz olumlu bir tutumun, meditasyonun, sosyal desteğin elbette göz ardı edilemez bir etkisi var bedensel sağlığımız üzerinde. fakat belgeselin soluk harflerle geçiştirdiği yeme alışkanlıklarımızın, uyku alışkanlığımızın, bağımlılıklarımızın ve egzersiz alışkanlıklarımızın da asla göz ardı edilemeyecek kocaman bir etkisi var. üstelik bilimsel veriler de gösteriyor ki bu konularda sürdürülebilir, dengeli bir standart tutturduğumuzda depresif ruh halinden, karamsar bakış açısından uzak kalmak, yaşama karşı daha olumlu ve dingin bir bakış açısı kazanabilmek de epey kolaylaşıyor.

izleyin, kendiniz karar verin derim. trailer