-
bir şey söylüyorsan ve birileri seni duymuyorsa sesini yükselt mottosuna sahip birisi olarak söylemek isterim ki sadece dinlenilmek için de bağırabilirler. tabi bunu ikili ilişkilerde değil bir topluluk içinde uygun bir ses tonuyla yapmak gerekiyor, aksi takdirde ters tepebiliyor. -
bazı yerlerde yüksek sesle konuşmak bir medeniyet ölçüsüdür. metroda. şehir içi otobüslerde diğer insanlara duyduğu saygıdan dolayı sessizce konuşanlar medeniyet çizgisinin çok üstünde yaşayanlardır.
topluma açık her yerde bağıra bağıra konuşan etrafa aldırmayan ve sanki herkes onu dinlemek zorunda gibi davrananlar telefonda konuşmak marifetmiş gibi davranan insanlarla etrafınız çevrili ise işte siz de medeniyetin çizgisini belirleyin işte... -
Sesı en fazla çıkanın, daha çok öne çıkmasından kaynaklıdır.
(bkz: zübük)
izleyelim -
fiziksel koşulları elersek, emin olamamaktan dolayı herhalde. kişisel, muhtelif nedenlerden ötürü. -
"en çok bağıran en doğru sayılır insanlar işitmeyince"
bu iş zor yonca.
(bkz: bülent ortaçgil) -
öğretmen oldukları için. halihazırda emekli olmuş olan babam, tüm gün okulda çocuklara sus, dur yapma etme diye bağırdığından genel olarak sürekli bağırarak konuşur. ya da ben buraya yordum sesin şiddetinin yüksek olmasını. yaşlandığından mıdır bilmem telefonda da çok yğksek sesle konuşur. baba derim kapat telefonu biraz daha bağırırsan zaten karşındaki insanın seni duyması için telefona ihtiyacı kalmayacak derim kendisine hatta. ^:swh^ -
ağır işittiği için olabilir. -
bir diyalogda, o iki kişinin konuşması esnasındaki ses seviyesinin aynı ortamda bulunan 3. bir kişinin duyamayacağı desibelde olması gerekir. yüksek sesle konuşmaktan bağırmaya kadar gidebilen ses seviyesi öncelikle karşıdaki kişiye yapılan en büyük saygısızlıklardan biridir.
ülkemizde oldukça yaygın ve bundan dolayı da fazla yadırganmayan bu davranış aslında bir davranış bozukluğudur.
öfkesini kontrol edemeyen insanlardan öfkeli olmadığı anlarda bile bunu konuşma tarzı haline getirmiş olan insanlara kadar geniş bir yelpaze çizer.
ve işin garibi bunu kendini daha iyi ifade etmek ve karşı tarafın dinlemesi için yapıyor dahi olsa tam tersi bir iletişim sorunu yaratırlar.
nedenleri ise:
öfke kontrol bozukluğu
çocukluğunda aile içi iletişim problemi yaşamış olmak
sindirilmiş çocukluk
televizyon, internet: çocukluktan itibaren karşısında ‘’edilgen’’ ve ‘’sanal’’ biçimde sürülen pasif yaşam bir yandan da sinsice iletişim kurma becerisini öldürür. iletişim yollarını tıkalı hisseden kişi bunu sesini yükselterek aşma yoluna gider.
bağırmak öğrenilmiş davranıştır. çocuğun yanında yüksek sesle konuşmak ve bağırmak, çocuğa bağırarak konuşmayı öğretmek demektir.
aile içi iletişim atmosferi: çocuk konuşurken anne veya babanın onu can kulağıyla dinlemeyip bir yandan başka bir şeyle ilgilenmesi. bu durum çocukta psikolojik yıkım yaratır, kendini değersiz hissettirir. belki dinlerler diye bağırarak konuşmaya başlar ve bu büyüyünce de aynı şekilde devam eder.
bunlardan başka bir de bilinçli olarak başkalarını ezmek için bağıranlar veya bağırdıklarında karşı tarafı ikna edebileceklerini zannedenler vardır.
ancak şu bilinmelidir ki sesin şiddeti arttıkça dinlenme ve anlaşılma olasılığı azalır.
stanislaw lec’in de dediği gibi ‘’bazen sesini duyurabilmek için susman gerekir.’’
bir sonraki bölüm de sanırım (bkz: insanlar neden kendi ses tonunda konuşmaz) -
"düşünce ile çığlık bağdaşmaz. şuurun sesi çığlık değildir. yabani bağırır, medenî insan konuşur."
bu ülke - cemil meriç -
kendi düşüncelerine dahi tahammül edemeyen, bırakın karşıyı anlamayı, kendisini çözememiş insanlar yığınıdır onlar.