gece vakti, dalgasız denizde ve parlak bir mavinin üzerinde sırt üstü uzanıp gökyüzünü seyrediyormuşsunuz hissi veren, aslı neil young'a ait olan ama chromatics versiyonunu daha kırılgan ve içli bulduğum şarkı. özellikle introsunda düşünceleri kırıntılaştıran ve yüklediği ağırlığa rağmen hafifleştiren bir şeyler var; ve de bu hafiflikle, bulunduğunuz yerin yükseltisi arasında dolaylı yoldan kurduğum bir korelasyon. işlek bir caddenin üst geçidinin tam ortasında durup o akışı izlerken, özellikle hava biraz rüzgarlıysa ve akşam üzeriyse; ya da çok geniş bir panaromaya sahip bir balkon veya terastaysanız o hafifliğin etkisi katlanıyor.

oasis'in de 2000 wembley konserinde sergilediği performansı da mevcut.