-
- okudum
- okuyorum
- okumak istiyorum
-
youreads puanı (9.23)
tüm zamanların en başarılı romanları arasında sayılan karamazov kardeşler dostoyevski'nin kaleme aldığı son büyük eseri ve başyapıtıdır. bencil, paraya ve zevke düşkün fyodor pavloviç karamazov'un esrarengiz ölümü, birbirinden çok farklı karakterlere sahip oğullarının hayatını geri dönüşü olmayacak bir şekilde değiştirmekle kalmayıp tüm rusya'nın yakından takip ettiği bir davaya dönüşecektir.
dostoyevski, karamazov kardeşler'de yazarlık yaşamı boyunca kafa yorduğu hemen bütün temaları işleyerek dev bir esere imza atmış, bu son eseriyle de çok büyük övgüler almış ve kitabın yayımından kısa bir süre sonra ününün doruğundayken hayata veda etmiştir.
"...karamazov kardeşler yaklaşık dört yüz bin sözcükten oluşan bir destandır.."
-edward hallett carr-
"hayatta öğrenmek istediğiniz ne varsa hepsini karamazov kardeşler'de bulursunuz..."
-kurt vonnegut-
ergin altay çevirisi, yazarın kitaba dair yazısı, richard p. blackmur önsöz ve sonsözleriyle, yazar ve dönem kronolojisiyle.
(tanıtım bülteninden)
-
yeniden başladığım roman. inanılması güç ama sekiz yaşımdayken okumaya başlamıştım ^:ehuehuehue^
kaç kere bitirdim. olsun gene bitireyim. -
o en iyi kitapsa bu ne peki düşüncesiyle, okumama rağmen suç ve ceza'nın gözümdeki değerini dahada yükselten bir kitaptır.
ana tema oidipus kompleksi olsa da içinde başlı başına ayrı bir roman olacak pek çok tema barındıran, işin güzel yanı bunları da iyi bir şekilde ele almış güzel bir eser.
yan karakterler oldukça güçlü. bu cümle saçma oldu ya. o kadar sağlam karakterler var ki kitapta kimin baş karakter, kimin yan karakter olduğuna karara veremiyor insan. -
büyük engizisyoncu bölümü ile aklıma kazınan dostoyevski'nin en sevdiğim kitabı. kitabın 900 civarı sayfaya sahip olması ne kadar başlamadan önce göz korkutsa da dmitri karamazov başrolu eline aldıktan sonra kitap mükemmel bir akıcılığa sahip olup dostoyevskinin efsane psikolojik çıkarımlarını da içinde bulunduruyor.
sadece son mahkeme sahnesi için bile ayrı bir kitap yazılabilecek dostoyevski'nin başyapıtını okumadan dünyadan göçülmemesi gerektiğini düşünüyorum. -
her okunuşunda yeni şeyler keşfedilerek, tekrar tekrar hayran olunan bir başyapıttır. üzerine yazilan pek çok makaleden benim ilgimi en çok çeken taşansu türker'in kaleminden çıkan "karamazov kardeşler'de politik sembolizm" olmuştur. makalede 'çok' özetle, aile metaforu kullanılarak yapıldığına inanılan politik sembolizmin çözümlenmesi amaçlanmıştır. makaleye göre;
fyodor karamazov (baba)-çar'ı
babanın ilk eşi-petro öncesi dönem'i
babanin ikinci eşi-petro sonrası dönem'i
dimitry karamazov-rusya ve panslavist ideoloji'yi
ivan karamazov-rusya'daki batıcı akımlar'ı
alyoşa karamazov-rus gerçekliğini kilise ile özdeşleştiren rus ülküsünün siyasal iktidar kaygılarından uzak öz'ünü
smerdyakov-halk yığınları'nı (sosyalist proletarya)
grushenka-slav birliği'ni
katya-rus aristokrasisi'ni
peder zosima-rus ortodoks kilisesi'ni sembolize etmektedir.
türker, yazımında dönemin siyasi konjonktürü ile dostoyevski'nin hayatıni mercek altina aldıktan sonra, kurduğu bu bağlantılari açıklamalarıyla aktarmaktadır. -
ivan karamazov'un şeytan'la olan konuşması mı diyeyim, smerdyakov'un sinsiliği mi dyeyim, kolya'nın rusya'yı bir nevi temsil etmesinden mi bahsedeyim, mitya'nın kaderinden mi konuşayım, yoksa alyoşa'nın sakinliğini mi yazayım; her detay mükemmel işlenmiş ve ince ince dantel gibi dokunmuş kitapta.
sonunda gözlerim doldu, resmen mahvetti kitap beni.
ne yaptınız fyodor bey! -
sadece dostoyevski'nin değil 19.yy ında en yüce ve en güzel romanıdır.(bkz: bence)
kitaptaki din ekseriyetli tanrı'ya dair diyaloglar, yaşamın ta kendisinin en saf halleriyle bize okur olarak sunulması, psikolojinin sadece betimleme amaciyla kullanilmasi değil önemli bir konu/alt-metin olarak yer almasi, başlı başına bir felsefi roman olması gibi düşündükçe çoğalan içeriklere sahip evrensel magnum opus.
ayrıca stefan zweig uc buyuk usta adlı kitabinda karamazov kardesler için şöyle der: karşılaştırmaların en yükseği bile dostoyevski için fazla düşük değildir ve onun eserlerini dünya edebiyatının en yüceleriyle, en ölümsüzleriyle karşılaştırabiliriz. bana göre karamazov’ların trajedisi orestes’in karmaşık işlerinden, homeros’un destanından ve goethe’nin eserinin yüce tasarımından daha aşağı kalmaz. hatta bütün bu eserler dostoyevski’nin eserlerine göre daha tek yönlü, daha basit, daha az bilgi doludur ve daha az gelecek yüklüdür.