kitapla tanıştığımda aslında çok gençtim. bahsettiğim gençlik yaşla ilgili değil, polisiye okumayla ilgili olan gençlik. genellikle kötü polisiyeler gördüğümden olsa gerek aslında algan sezgintüredi'yle tanışmam birazcık tesadüf oldu. hayır kapağı beğendiğimden almadım kitabı (aylak kitap güzel bir kapak hazırlamış-april kapak konusunda çağın en kötü yayın evi). öyle çok param yoktur. hiçbir zaman kitapçıya gidip deneyerek kitap almam. huyumdur.

polisiye okurken sadece bir cinayetin peşinden sürüklenen sağcı ritüellerden kaçamayan kitaplardan ayrışmak gerektiğini düşündüğümden yerli polisiyeleri okumaktan kaçınıyordum. ama yine de türk edebiyatında iyi işler çıkaracak yazarlar olduğunu tahmin ediyordum. internette dolaştığım sırada seri kitaplarından biriyle karşılaştım. birkaç eleştiri yazısı okuduktan sonra denemeye karar verdim.

tefo ve vedat iyi dizayn edilmiş karakterler. algan sezgintüredi karakterleri kurarken bildiği ve okuyucaya hissettirmeye çalıştığı sıradışılığı kelimelerin ötesinde geçirmiş. okurken farklı bir yönde ilerliyorsunuz. bilerek yapıp yapmadığını bilmiyorum. çünkü zaman zaman diyaloglar kendi aralarında birbirine üslup olarak yalan söylüyor.

cinayetin kimin işlediğini sona yaklaştıkça okuyucu birazcık dikkatliyse çözebiliyor. bu konuda birkaç hamlesi eksik kalmış. ama belki de sezgintüredi'yi sırf ters köşe yapmak için gereksiz oturaksız sonlar bulmamasını takdir etmeliyiz. genel anlamda akıcı bir dil ve süslü üslubuyla moda mod cinayet dosyası okumanızdan sıyrılıyorsunuz. ben bu yönüyle kitabı sevdim.

tekrar cinayetin işleniş yöntemine dönersek okuyucu ne işler döndüğünü dedektiflerden önce çakozluyor. bu eksi bir yön. okuyucu cinayetin nasıl işlendiğini daha hemen başında anlıyor, kimin katil olduğunu bulması is biraz daha erteleniyor.

türk edebiyatında polisiye romanlar arasında tefo ve vedat'ın bir yeri olacağını düşünüyorum. ama eminim ki sezgintüredi'nin daha ilerleyecek çok yolu var. ilerde daha iyi yazacağını düşünüyorum.