kendi evine varamamak - demir özlü

“geceyarısına doğru odama döndüğümde, yere, döşemenin üzerindeki halıya uzanarak yazmıyorsam, mutlaka o geniş, kiremit rengi masanın üzerinde yazıyordum: gençlik yazıları... korkulu düşler, kişinin derinden tatmadığı tensel aşkın verdiği ürperti imgeleri... anadolu kasabalarında dolaşırken çok uzak hayallerini gördüğüm gölgeli caddeleri, gri yüzlü yapılarıyla bazen sisler altında kalan, bazen de güneşin çıplak yüzüne, tepelerde ardarda sıralanmış evlerine vurduğu istanbul’daydım artık. bu gri kentte. burada, başka bir yükseltide boş arsaların ortasına inşa edilmiş bir yerde. rahat, sessiz bir zemin katta.”



kendi evine varamamak değerlendirme, yorumlama, algılama biçimiyle özgün bir yazarın tanıklıklarından beslenerek öykülere yansıyan ve hiç bitmeyen bir iç yolculuk...