sous le sable filminden beş yıl sonra gelen, yönetmenin ölüm (kayıp) üçlemesinin ikinci ayağı. bu defa konu daha tehlikeli, çünkü yüzleşilmesi gereken ölüm kendimizin. ilk filmdeki inkar odaklı çaba burada yerini kişinin kendi sonuna nasıl hazırlandığı üzerinden inkara yer bırakmayacak bir sertliğe devrediyor. ancak sulandırmadan, acındırmadan, ah vah ettirmeden. son derece sade ve yine samimiyetle.

filmin benim için en derinden etkileyici kısmı ise içinde bulunmadığımız / bulunamayacağımız bir umudu paylaşıp / paylaşamamak üzerine olgunluğumuzu ya da deyim yerindeyse insanlığımızı tarttırdığı o hassas terazisi idi.

ölüme ya da kayıplara bir de françois ozon penceresinden bakmanızı tavsiye ederim.

sous le sable - françois ozon

le refuge - françois ozon